دنیا، غم و شادى را با هم دارد
کل جهان، شادى و غم است؛ خوشى و ناخوشى با هم است.
زنبور عسل از یک سمت نیش مى زند و از یک سمت، عسل درست مى کند.
شاعر مى گوید: «جهان یا نوش است یا نیش.» و خداوند این عصاره نیش و نوش را در یک زنبور جمع کرده است.
دنیا همین است.
حضرت امیر علیه السلام مى فرماید: «دَارٌ بِالْبَلاءِ مَحْفُوفَهٌ» نهج البلاغه، 266؛
دنیا خانه ای است که به بلا پیچیده شده است.
همه دنبال راحتی هستند. مى گویند چه وقت درس تمام مى شود؟ چه وقت مى شود دانشگاه تمام شود؟
این پنبه را از گوش برداریم که روی خوشی را در اینجا خواهیم دید. خوشی اینجا با ناخوشی همراه است. خوشی مطلق در آن دنیاست.
قرآن از جهانى وعده داده است که در آنجا غصه نیست. «لا یمَسُّهُمُ السُّوءُ» زمر، 61. آنجا غصه نیست.
خیلىها مى گویند: فلانى خوش است. مى گوییم: پهلویش بنشین، ببین خوش است یا ناخوش.
عیب ما این است که تلخى را مى بینیم و شادى یادمان مى رود.
یعنى اگر 29 شب سحرى بخوریم و روزه بگیریم، نمىگوییم: توجه! توجه! من 29 شب سحرى خوردم و روزه گرفتم.
اما اگر یک شب سحرى نخوریم، مىگوییم: ما امشب سحرى نخوردیم.
