⚜عرفه، روز نیایش است؛⚜
روزی که قطرات اشک، چون کودکان مادر از دست داده، دامن عرش را محکم میگیرند و بنیاد هستی را به لرزه درمیآورند.
روز عرفه، روز «خدایا خدایا!» است؛روزی که کبوتران دعا از گنبد آبی «ربنا» پرواز میکنند
و فوج فوج به ایوان کبریا فرود میآیند و تا برگ استجابت
را از دستان سخاوتمند «یا غفار» نگرفتهاند، بازنمیگردند.
عرفه، روز اعتراف است؛اعتراف بندگان گناهکار در شبستان نیلگون اشک استغفار،در محضر بلند پروردگار.
عرفه، روز استغفار است؛استغفار از رجس و پلیدی، استغفار از هر آنچه زشتی و بدسرشتی است. عرفه روز بازگشت است؛
«بازگشت به خویشتن»، بازگشت به دامن پرمهر
یار، به آغوش نگار، بازگشت به آرامش و قرار.
عرفه، صمیمانه ترین روز بنده و مولاست.بندگان، امروز صمیمانه و صادقانه در حضور مولا به تقصیر گناه خویش اعتراف میکنند و مولای مهربان و عطوف، دست نوازش بر سر و رویش میکشد و آسمان آسمان آسایش و آرامش به او هدیه میکند.
امروز روز سبز دعاست؛ روز عبودیت، روز بزرگ پرستش.
امروز بندگان، صادقانه بندگی میکنند و خواجه، سخاوتمندانه خواجگی.
امروز روز نیایش است؛روز «یارب، یارب!»
امروز، عرفات، بارگاه حسین است.
حسین آمده است که آخرین زمزمههای فراق را شکوه و نامه وصال را توسط یار، امضا کند.
امروز، عارفانه ترین زمزمه های هستی از تارهای حنجره حسینی به سمت آسمان میرود و راههای آسمان را کهکشان کهکشان روشن میکند.
امروز، زمزمه های حسین، هستی را به وجد می آورد.
سلام بر حسین! سلام بر اصحاب حسین!