⚜عرفه، روز نیایش است؛⚜

روزی که قطرات اشک، چون کودکان مادر از دست داده، دامن عرش را محکم می‏گیرند و بنیاد هستی را به لرزه درمی‏آورند.

روز عرفه، روز «خدایا خدایا!» است؛روزی که کبوتران دعا از گنبد آبی «ربنا» پرواز می‏کنند

و فوج فوج به ایوان کبریا فرود می‏آیند و تا برگ استجابت
را از دستان سخاوتمند «یا غفار» نگرفته‏اند، بازنمی‏گردند.

عرفه، روز اعتراف است؛اعتراف بندگان گناه‏کار در شبستان نیلگون اشک استغفار،در محضر بلند پروردگار.

عرفه، روز استغفار است؛استغفار از رجس و پلیدی، استغفار از هر آنچه زشتی و بدسرشتی است. عرفه روز بازگشت است؛

«بازگشت به خویشتن»، بازگشت به دامن پرمهر
یار، به آغوش نگار، بازگشت به آرامش و قرار.

عرفه، صمیمانه‏ ترین روز بنده و مولاست.بندگان، امروز صمیمانه و صادقانه در حضور مولا به تقصیر گناه خویش اعتراف می‏کنند و مولای مهربان و عطوف، دست نوازش بر سر و رویش می‏کشد و آسمان آسمان آسایش و آرامش به او هدیه می‏کند.

امروز روز سبز دعاست؛ روز عبودیت، روز بزرگ پرستش.
امروز بندگان، صادقانه بندگی می‏کنند و خواجه، سخاوتمندانه خواجگی.

امروز روز نیایش است؛روز «یارب، یارب!»
امروز، عرفات، بارگاه حسین است.

حسین آمده است که آخرین زمزمه‏های فراق را شکوه و نامه وصال را توسط یار، امضا کند.

امروز، عارفانه ‏ترین زمزمه‏ های هستی از تارهای حنجره حسینی به سمت آسمان می‏رود و راه‏های آسمان را کهکشان کهکشان روشن می‏کند.

امروز، زمزمه ‏های حسین، هستی را به وجد می ‏آورد.
سلام بر حسین! سلام بر اصحاب حسین!