خدا، دوستِ کسى است که دوستش بدارد

 مسکّن الفؤاد ـ در بیان آنچه خداوند متعال به داوود علیه السلام وحى کرد ـ

فیما أوْحى اللّه ُ تعالى إلى داوودَ علیه السلام ـ :

یا داوود ، أبْلِغْ أهلَ أرْضی أنّی حَبیبُ مَن أحَبَّنی ، و جَلِیسُ مَن جالَسَنی ، و مُؤْنِسٌ لِمَن أنِسَ بذِکْری، و صاحِبٌ لِمَن صاحَبَنی ، و مُخْتارٌ لِمَنِ اخْتارَنی ، و مُطیعٌ لِمَن أطاعَنی . ما أحَبَّنی أحدٌ

أعلَمُ ذلکَ یَقینا مِن قَلبِهِ إلاّ قَبِلْتُهُ لنَفْسی ، و أحْبَبْتُه حُبّا لا یَتَقدّمُهُ أحدٌ مِن خَلْقی . مَن طَلَبنی بالحقِّ وَجَدنی، و مَن طَلبَ غَیری لَم یَجِدْنی . فارْفُضوا ـ یا أهلَ الأرضِ ـ ما أنتُم علَیهِ مِن غُرورِها،

و هَلِمّوا إلى کَرامَتی و مُصاحَبَتی و مُجالَسَتی و مُؤانَسَتی ، وَ أْنَسوا بِی اُؤانِسْکُم ، و اُسارِعْ إلى مَحَبّتِکُم .

اى داوود! به بندگان زمینى من بگو:

من دوست کسى هستم که دوستم بدارد و همنشین کسى هستم که با من همنشینى کند و همدم کسى هستم که با یاد و نام من انس گیرد

و همراه کسى هستم که با من همراه شود، کسى را بر مى گزینم که مرا برگزیند و فرمانبر کسى هستم که گوش به فرمان من باشد.

کسى نیست که مرا قلبا دوست بدارد و من بدان یقین داشته باشم مگر آن که او را براى خود بپذیرم،

و چنان دوستش بدارم که هیچ یک از بندگانم بر او پیشى نگیرد. هر کس مرا براستى بجوید، بیابد و هر کس جز مرا بجوید، مرا نیابد.

پس اى زمینیان! رها کنید آن چه بر آنید از فریب هاى دنیا و به کرامت و مصاحبت و همنشینى و همدمى با من بشتابید و به من خو گیرید،

تا به شما خو گیرم و به دوست داشتن شما بشتابم