شهر قم در قرآن و وعده پیروزی بر اسرائیل

پیشوای ششم روزی با یاران خود نشسته و قرآن تلاوت می کرد تا به این آیه رسید:

«فاذا جاء وعد اولیهما بعثنا علیکم عبادا لنا اولی باس شدید فجاسوا خلال الدیار و کان وعدا مفعولا (10).»

؛ « [ای بنی اسرائیل!] پس هنگامی که وعده [تحقق] نخستین آن دو فرا رسد، بندگانی از خود را که سخت نیرومندند بر شما می گماریم؛ تا میان خانه ها [یتان] به جست و جو در آیند، و این تهدید تحقق یافتنی است.»

یاران امام در این لحظه پرسیدند:

«جعلنا فداک من هؤلاء؟ فقال: ثلاث مرات، هم والله اهل قم (11) ؛ جانمان به فدای تو، این گروه چه کسانی هستند؟

امام صادق علیه السلام سه بار فرمود:

به خدا سوگند!

آنان اهل قم هستند

دنیا، غم و شادى را با هم دارد

کل جهان، شادى و غم است؛ خوشى و ناخوشى با هم است.

زنبور عسل از یک سمت نیش مى‏ زند و از یک سمت، عسل درست مى ‏کند.

شاعر مى ‏گوید: «جهان یا نوش است یا نیش.» و خداوند این عصاره نیش و نوش را در یک زنبور جمع کرده است.

دنیا همین است.
حضرت امیر علیه السلام مى ‏فرماید: «دَارٌ بِالْبَلاءِ مَحْفُوفَهٌ» نهج البلاغه، 266؛

دنیا خانه ای است که به بلا پیچیده شده است.

همه دنبال راحتی هستند. مى‏ گویند چه وقت درس تمام مى ‏شود؟ چه وقت مى‏ شود دانشگاه تمام  شود؟

این پنبه را از گوش برداریم که روی خوشی را در اینجا خواهیم دید. خوشی اینجا با ناخوشی همراه است. خوشی مطلق در آن دنیاست.

قرآن از جهانى وعده داده است که در آنجا غصه نیست. «لا یمَسُّهُمُ السُّوءُ» زمر، 61. آنجا غصه نیست.

خیلى‏ها مى ‏گویند: فلانى خوش است. مى‏ گوییم: پهلویش بنشین، ببین خوش است یا ناخوش.

عیب ما این است که تلخى را مى‏ بینیم و شادى یادمان مى ‏رود.

یعنى اگر 29 شب سحرى بخوریم و روزه بگیریم، نمى‏گوییم: توجه! توجه! من 29 شب سحرى خوردم و روزه گرفتم.

اما اگر یک شب سحرى نخوریم، مى‏گوییم: ما امشب سحرى نخوردیم.

وای از زبان

در محضر قران

سوره ی مبارکه ی اَلنُّور ، آیه ی ۳۱

وَقُل لِّلْمُؤْمِنَاتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَارِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَىٰ جُیُوبِهِنَّ وَلَا یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلَّا لِبُعُولَتِهِنَّ ؛

و به زنان با ایمان بگو چشمهای خود را (از نگاه هوس‌آلود) فروگیرند ،

و دامان خویش را حفظ کنند و زینت خود را جز آن مقدار که نمایان است ، آشکار ننمایند

و (اطراف) روسری‌های خود را بر سینه خود افکنند (تا گردن و سینه با آن پوشانده شود) ،

و زینت خود را آشکار نسازند مگر برای شوهرانشان .

توبه ای که نیرنگ بخداست

نمازو تحرک

اسلام از مردم تحرک و هیجان معنوى مى‏ خواهد،

شعار «عجّلوا بالصلوة» و «فاسعوا الى ذکر الّله» (جمعه،9)

یعنى باید هنگام نماز با صداى مقدّس اذان در جامعه مسلمین، تحرّک و تصمیم خاصى را به وجود آورد،

باید کارها تعطیل، تفرق‏ ها تبدیل به وحدت، غفلت‏ ها تبدیل به ذکر و یاد خدا شود.
 مؤمن واقعى کسى است که هرگاه یاد خدا شد دل او تکان بخورد.

مثال کسى که صداى اذان را بشنود و بى ‏توجّه باشد، مثال کودکى است که صداى پدر را بشنود و اعتنا نکند.

 کتاب 114 نکته درباره‌ی نماز، محسن قرائتی

از رحمت خدا مایوس نشو

قُلْ یَاعِبَادِىَ الَّذِینَ أَسْرَفُواْ عَلىَ أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُواْ مِن رَّحْمَةِ اللَّهِ  إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا  إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ(53- زمر)

بگو: اى بندگان من که [با ارتکاب گناه‏] بر خود ستم کرده اید! از رحمت خدا نومید نشوید که یقیناً خدا همه گناهان را مى‏آمرزد زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است‏

خداوند متعال در این آیات راه بازگشت را توأم با امیدوارى به روى همه گنه کاران مى‏گشاید و با لحنى آکنده از نهایت لطف و محبت آغوش رحمتش را به رویشان باز کرده و فرمان عفو آنها را صادر نموده است.

دقت در تعبیرات این آیه نشان مى‏دهد که از امیدبخش‏ترین آیات قرآن مجید نسبت به همه گنهکاران است. فراگیری و گستردگى آن به حدى است که طبق روایتى امیر مؤمنان على علیه السلام فرمود: در تمام قرآن آیه‏اى وسیعتر از این آیه نیست.
«زُمَر» که نام همین سوره هم هست جمع «زُمرة» است و زمره به معنای جماعت و گروهی از مردم است؛ بنابراین معنای آیات مورد بحث این می شود: که منکر شدند و کفر ورزیدند را به صورت گروه گروه به سمت جهنم می برند و در مقابل کسانی که اهل تقوا و خداترسی بودند را هم دسته دسته ساماندهی کرده و به سوی بهشت حرکت می دهند

 
دو نکته مهم

1. با استناد به جمله « إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا» ثابت می شود که خداوند هر گناهی اعم از صغیره و کبیره را بخشیده و مشمول غفران خود می کند.

2. با مقایسه این آیه با آیه 48 سوره نساء که می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ لا یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشاءُ؛ خداوند شرک را نمى‏بخشد، اما کمتر از آن را براى هر کس که بخواهد مى‏بخشد.» فهمیده می شود که بخشش در آیه مورد بحث در صورتی است که گنهکار توبه کرده باشد که اگر فرد گنهکار به واقع توبه کرد وعده خدا در حقش عملی شده و گناه او هر چه که باشد بخشیده می شود حتی اگر شرک باشد؛ اما اگر توبه ای در کار نبود خدا ممکن است از برخی گناهان او در گذرد که بی تردید شرک جزء آنها نخواهد بود.

بدو بدو بدردت میخوره

نماز، وسیله محو گناهان

 قرآن، در کنار فرمان نماز، مى‏ فرماید:
«انّ الحسنات یذهبن السّیّئات» (هود،آیه114)

همانا کارهاى نیک، گناهان را محو مى‏ کند و از بین مى‏ برد.

حضرت على علیه السلام مى‏ فرماید: اگر بعد از گناه، دو رکعت نماز خوانده و از خداوند، عافیت درخواست شود، اثر آن گناه محو مى ‏شود.
(نهج البلاغه، حکمت299)

از رسول اکرم صلى الله علیه وآله نیز روایت شده است:
گناهانى که میان دو نماز واقع مى ‏شود، مورد عفو قرار مى ‏گیرد.

(شرح ابن ابى الحدید، ج10،ص206)
آرى گناه که در اثر غفلت از یاد خدا سر مى‏ زند،

با نماز و عبادت که مایه انس و ارتباط با خداوند است، زدوده مى‏ شود و مغفرت، جاى معصیت را مى ‏گیرد.

کتاب 114 نکته درباره‌ی نماز

قران را از مهجوریت در بیاریم

نظارت خدا بر گفتار و رفتار انسان

💠 نظارت خداوند بر گفتار و رفتار انسان 💠 

✅ قرآن یک آیه دارد می‌گوید: «وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ، یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُم» (غافر/51 و 52) اشهاد یعنی شاهدها. روز قیامت همه شاهدها به پا می‌خیزند. این معلوم می‌شود شاهد یکی و دو تا نیست. گفتیم: خدا پیغمبر شاهد، امام معصوم، زمین و زمان شاهد هستند. اعضای بدن شاهد است. یعنی این دست شهادت می‌دهد که من با سیلی در گوش چه کسی زدم. پا شهادت می‌دهد که کجا رفتم. قرآن یک آیه دارد که مجرم روز قیا‏مت گله می‌کند و می‌گوید: که چرا علیه من شهادت می‌دهی؟ «یَوْمَ تَشْهَدُ عَلَیْهِمْ‏ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَیْدِیهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ» (نور/24) نگران هستم بعضی آیه‌ها یک کلمه کم و زیاد شود.

1⃣ گواهی اعضای بدن انسان در قیامت

✅ عرض کنم به حضور شما که روز قیامت همه چیز شهادت می‌دهد. «إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلا» (اسراء/36) سمع به معنی گوش است. می‌گویند: مستمعین محترم، یعنی شنوندگان. «والبصر» یعنی چشم. «والفؤاد» یعنی قلب. می‌گوید: «کُلُّ أُولئِکَ» این یعنی اینها را از باب نمونه گفتم. «کانَ عَنْهُ مَسْؤُلا»...