داستان تکانده در مورد مرگ

روزی از روزها، حضرت سلیمان نبی در سرای خویش نشسته بود که مردی سراسیمه از در درآمد. سلام کرد و بر دامن حضرت سلیمان چنگ انداخت که به دادم برس.
حضرت سلیمان با تعجب به چهره آن مرد نگریست و دید که روی آن مرد از پریشان حالی زرد شده و از شدت ترس می لرزد.
از او پرسید تو کیستی؟ چه بر سر تو آمده است که چنین ترسان و لرزانی؟
مرد به گریه در آمد و گفت که در راه بودم، عزرائیل را دیدم و او نگاهی از غضب به من انداخت و من از ترس گریختم و به نزد تو آمدم تا از تو یاری بطلبم.
از تو خواهشی دارم و قَسَمت می دهم که به باد فرمان دهی تا مرا به هندوستان ببرد!
حضرت سلیمان لحظه ای به فکر فرو رفت و فرمود: می پذیرم، به باد می گویم که تو را در چشم به هم زدنی به هندوستان برساند.

آن روز گذشت و دیگر روز سلیمان نبی حضرت عزرائیل را دید و به او گفت: چرا به آن بنده خدا با خشم و غضب می نگریستی؟ دیروز آن مرد بیچاره را ترسانده بودی و رویش زرد شده بود و می لرزید. به نزد من آمده و کمک می طلبید.

عزرائیل گفت: دانستم که کدام مرد را می گویی. آری من دیروز او را در راه دیدم ولی از روی خشم و غضب به او نگاه نکردم، بلکه از روی تعجب او را نگریستم!
پس ادامه داد: تعجب من در این بود که از خداوند برای من فرمان رسیده بود که جان آن مرد را تا ساعتی بعد، در هندوستان بگیرم، در حالی که او را اینجا می دیدم و با خود اندیشیدم که او چطور می تواند تا ساعتی دیگر در هندوستان باشد !...                                                                                                                                    ایکاش آدما از همین الان به فکر این بیافتند که آن روز که عزرائیل خدمتشان میرسد می خواهند چه کنند؟ نه آن لحظه تازه بفکر فرو روند.  خدایا یاد و ذکر مرگ را روزی ما بگردان

اسمع و افهم

خنده ی فرشته ها

در روایت است وقتی تلقین به بعضی مردگان خوانده می شود

و او را تکان می دهند و می گویند:

"اِسمَع!اِفهَم!"

ملایکه میخندند که این زنده بود نفهمید الان چگونه بفهمد؟!!!
خدا کند ما از این دسته نباشیم که ملائکه به ما بخندند.                                                            

 إن شاءالله تا زنده هستیم،                                                                                                               بشنویم                                                                                                                                                      بفهمیم

همنشین بد

طبقان مردم نزد شیطان

شیطان به حضرت یحیی گفت:
می خواهم تو را نصیحت کنم.
حضرت یحیی فرمود: می خواهم بدانم طبقات مردم نزد شما چگونه اند.
⚜شیطان گفت: مردم از نظر ما به سه دسته تقسیم می شوند:
1عده ای مانند شما معصومند، از آنها مأیوسم و می دانیم که نیرنگ ما در آنها اثر نمی کند.

2دسته ای هم برعکس، در پیش ما شبیه توپی هستند که به هر طرف می خواهیم می گردانیم

3دسته ای هم هستند که از دست آنها رنج می برم؛ زیرا فریب می خورند؛ ولی سپس از کرده خود پشیمان می شوند و استغفار می کنند و تمام زحمات ما را به هدر می دهند. دفعه دیگر نزدیک است که موفق شویم؛

اما آنها به یاد خدا می افتند. و از چنگال ما فرار می کنند. ما از چنین افرادی پیوسته رنج می بریم.

کشکول ممتاز، ص 426

امان از این زبان

آرزوهای خنده دار

مى گویند: ملاّ نصرالدین دامنش را گرفته بود و در خیابان راه مى‏ رفت.
گفتند: «چرا چنین کردى؟»
گفت: «شنیدم یک پرنده در هوا تخم مى ‏اندازد. دامنم را گرفته ‏ام که تخمش روى زمین نیفتد.» به او خندیدند. گفت: «خنده‏ ندارد. به خانمم هم گفته‏ ام آب را جوش بیاور.»
آرزوى خانمش از شوهر، دور و درازتر بود. بسیارى از آرزوهای خیالی نمى‏ گذارند ما به فکر آینده باشیم.

 کتاب خنده و گریه در آثار استاد قرائتی

شخصیت دادن به کودکان از اصول تربیت است

حقیر زمینه‏ ساز گناه‏

 از راه‏ هاى مهم تربیت و هدایت، شخصیت دادن به افراد مخصوصاً به کودکان است، بنابراین یکى از امورى که در مساله تربیت فرزند قطعاً باید مورد توجه قرار گیرد، مساله تحقیر و ایجاد خودکم‏ بینى است.
 پدر و مادر و مربیان، باید به کودک احترام بگذارند و غرور او را سرکوب ننمایند و به عبارت دیگر، از هر موضوعى که عقده حقارت و خودکم‏ بینى در کودک ایجاد مى ‏کند دورى نمایند و در بزرگسالان نیز مساله چنین است باید احترام کافى به مردم گذارد تا احساس کمبود و حقارت ننمایند و گرنه سر از عقده حقارت بیرون آورده و منشا انحرافات و گناهان خواهد شد.

 امام هادى علیه السلام مى ‏فرماید:
 «من هانت علیه نفسه فلا تامن شره» (تحف العقول،ص574)
 «کسى که شخصیتى براى خود قایل نیست از شر او بر حذر باش.»

 امیر المؤمنین علیه السلام مى ‏فرماید:
 «من کَرُمَت علیه نفسه لم یُهِینها بالمعصیة» (غرر الحکم،ج‏2)
 «کسى که نفس خویش را گرامى مى‏ دارد با گناه خوارش نمى‏ سازد.»

 کتاب گناه شناسی، محسن قرائتی

ایا با شمشیر میشود جنگید؟

 پاسخ به یک شبهه مهدوی

حجت الاسلام و المسلمین قرائتی:
⁉️ سؤال:
آمده که امام زمان(ع) با شمشیر ظهور می‌کنند: «یَخْرُجُ بِالسَّیْف» (کمال‏الدین/ج‏2/ص‏532) پس در برابر این همه سلاح مدرن و پیشرفته چه می کند؟!

👈 جواب:
معنایش این نیست که حضرت(ع) می‌ خواهد با شمشیر با کفار بجنگد، همانطور که می‌ بینیم در مقابل تمام پادگانها دژبان با سرنیزه ایستاده است، معنایش این نیست که با سرنیزه می‌ خواهند بجنگند، این علامت قدرت دفاعی است.
روایت داریم: زمانِ ظهور آنقدر جنگ جهانی توسعه می‌ یابد که یک سوم مردم کشته و یک سوم می‌ میرند.
حدیثی هم داریم که: زمان ظهور افرادی با همان اسلحه‌ ها، به آن حضرت(ع) ایمان می‌ آورند و اسلحه ها را در اختیار می‌ گذارند.

پاسخ به یک شبهه مهدوی

حجت الاسلام و المسلمین قرائتی:
⁉️ سؤال:
آیا حضرت مهدی(ع) با 313 نفر می‌خواهد حکومت چند میلیارد نفری تشکیل دهد؟

👈 جواب:
313 نفر ساعت اول هستند، در مکه ظهور می‌ فرماید، آنها سردار و سرگروه هستند، در همان مکه 10000 نفر شده و از مکه بیرون و مرتب بر تعدادشان افزوده می‌ شود.
مردم در آن زمان از همه مکتب‌ ها خسته شده و مدعیان اصلاح را دروغگو می‌ دانند، رو به اخلاق ‌آورده، زیرا ثروت و تمدن همه جا و در همۀ زمانها اخلاق را در پی ندارد، لذا مردم اخلاق، شجاعت و زهد را از آن حضرت و یارانش می بینند. و تمام گنج ها را نشان مردم ‌داده، باران رحمت سرازیر و استعداد یک نفر به اندازه چهل نفر می‌ شود.

مردگان زنده و زندگان مرده!

الامام علی علیه‌السلام:
«الْعَالِمُ حَیٌّ وَ إِنْ کَانَ مَیِّتاً  الْجَاهِلُ‏ مَیِّتٌ‏ وَ إِنْ کَانَ حَیّاً»

امام علی علیه‌السّلام فرمودند:
عالم زنده است گرچه مرده باشد، نادان مرده است گرچه زنده باشد.

 غرر الحکم 291-293/1